စိန္စီေသာည၊ Expire ဘ၀မ်ားႏွင့္ ျမန္မာ့စီးပြားေရး (၁၉)ႏွစ္စစ္တမ္း
(၁)
စစ္အုပ္စုဟာ အာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္ စီးပြားေရးစနစ္ကို ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္က်င့္သံုးမယ္ ဆုိၿပီး တံခါးဖြင့္ပါတယ္။ ဒီလုိစီးပြားေရးလမ္းစဥ္တခုကို ေျပာင္းလဲခ်မွတ္တဲ့ေနရာမွာလည္း စနစ္
တက် ပညာရွင္မ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးညႇိဳႏႈိင္းျပင္ဆင္းၿပီး ခ်မွတ္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။
ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီက က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္ဟာ မေအာင္ျမင္ဘူး။ တုိင္းျပည္ဆင္းရဲ မြဲေတၿပီး ခၽြတ္ၿခံဳက်ရတယ္။ ဒီေတာ့ စီမံကိန္းစီးပြားေရးစနစ္က ေျပာင္း။ ဒီဟာ မေကာင္းရင္ ဟုိဟာေျပာင္း ဆိုသလို စစ္အုပ္စုက ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုၿပီး ေျပာင္းလဲက်င့္သံုးခဲ့ တာပါ။ အဲ့ေတာ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေစ်းကြက္စီးပြား ေရး ကနဦးကာလ အရင္းအႏွီး စုေဆာင္းမႈက ဘယ္လုိ ပါလဲ။
ကနဦး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြကေတာ့ …။
မ.ဆ.လ လူထြက္လုပ္ငန္းရွင္ေတြ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္ေတြ။ ကိုးကန္႔အႏြယ္၀င္လုပ္ငန္း ရွင္ေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဖြား တ႐ုတ္လူမ်ဳိးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြပါပဲ။ မဆလေခတ္ ေမွာင္ခိုစီးပြားေရးက ရထားၾကတဲ့ ေငြေၾကးအရင္းအနွီး၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးကရတဲ့ ေငြေၾကးအရင္းေတြနဲ႔ စစ္အုပ္စုရဲ႕ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး အရင္းအႏွီး စုေဆာင္းမႈကို စခဲ့ၾကတာပါ။ ေငြမဲမ်ားနဲ႔ စတဲ့စီးပြားေရးပါ။ ဒီေတာ့ စစ္အုပ္စု ရဲ႕ေစ်းကြက္စီးပြားေရးက စကတည္းက ယဥ္သကိုလိို႔ ဆိုရမွာပါ။
ဒီလိုနဲ႔စခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ဖုတ္သြင္းရထားႀကီးက သကၠရာဇ္မ်ားကိုတႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ေက်ာ္ျဖတ္လို႔ လာခဲ့တယ္။ (၁၉) ႏွစ္ရွိခဲ့တဲ့ ဒီေန႔ ဒီအေျခအေနမွာ ႏိုင္ငံရဲ႕စီးပြားေရးအေျခအေနက ဘယ္လုိလဲ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးစတဲ့ လူမႈဘ၀မ်ားကေရာ ဘယ္လုိပါလဲ။
(၂)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးရဲ႕စိန္စီေသာ ပြဲသဘင္ဆင္ယင္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သာမာန္ျပည္သူလူထုအတြင္းမွာေတာ့ ထမင္းရည္ဟာ ကုန္စည္တမ်ဳိးအျဖစ္နဲ႔ ၀ယ္လိုအား ေကာင္းေနခဲ့ရတယ္။ ေန႔႔စား၊ အလုပ္သမား ေလးတဦး တေန႔က်ပ္ (၅၀၀) ရဖုိ႔ ေနပူက်ဲက်ဲထဲ ေခၽြးသံရဲႊရဲႊနဲ႔ ကုန္း႐ုန္းလုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဦးပိုင္ လိမီတက္မွာ အစုရွယ္ယာထည့္၀င္ထားခြင့္ရတဲ့ စစ္တပ္ရဲ႕ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားကေတာ့ (၃၀)% အျမတ္ကို အခ်ိန္တန္ ထုတ္ယူရရွိလုိ႔ေနပါတယ္။
ႏုိင္ငံစီးပြားေရးနဲ႔ တဆက္တည္းျဖစ္တဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ အညႊန္းျပခ်က္ေတြကို ၾကည့္မယ္ ဆုိရင္လည္း (၅) ႏွစ္ေအာက္ ကေလးငယ္မ်ားရဲ႕ ေသဆံုးမႈမွာ အဟာရခ်ဳိ႕တဲ့လုိ႔ ေသၾကရတာက (၄၉.၃) % ရွိပါတယ္။ (၅) ႏွစ္ျပည့္လို႔ မူလတန္းပညာကို စတင္မသင္ၾကားႏုိင္ၾကတဲ့ ခေလးေတြက (၅၇) % ရွိေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေနႏို္င္ခဲ့တဲ့ ကေလး (၄၃) % ဟာလည္း မူလတန္းပညာၿပီးလုိ႔ အလယ္တန္းပညာကို ဆက္သင္ ႏုိင္ၾကတဲ့ေက်ာင္းသားက (၂၅)% သာရွိၿပီး (၇၅)% က မူလတန္းပညာနဲ႔ပဲ ၿပီၿပီး ေက်ာင္းထြက္လုိက္ၾကျပန္ ပါတယ္။
ေက်းရြာေပါင္း ၄၇၁-ရြာမွာ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္း တခုသာ ရွိတဲ့ ဒီႏုိင္ငံမွာလူ႔သက္တမ္းဟာလည္း ၅၈-ႏွစ္သာရွိပါေတာ့တယ္။ အျခားအိမ္နီးခ်င္း အာရွႏို္င္ငံေတြထက္ (၆) ႏွစ္ေလ်ာ့နည္းလို႔ေနတယ္။ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ရခဲပါတယ္။ အပ္ဖ်ားခ်င္းထိဖုိ႔ခက္ခဲသလို ခက္ခဲတယ္။ ဒီလိုရခဲတဲ့ လူဘ၀ကို စစ္အုပ္စုလက္ေအာက္ ျမန္မာႏို္င္ငံမွာ ရခဲ့ရင္ေတာ့ အျခား အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံက လူ႔ဘ၀ထက္ (၆) ႏွစ္ သက္တမ္းတုိၿပီး လူ႔ဘ၀ကို ရၾကရမွာပါပဲ။ မတတ္ႏိုင္။ မႏုသတၱ ဒုလဘၻ။
(၃)
စစ္အုပ္စုရဲ႕ (၁၉) ႏွစ္တာ စီးပြားေရးကိုၾကည့္ရင္ ေထာင္တက္ေနတာေတြကေတာ့ ကုန္စည္းေစ်း ႏႈန္းေတြ။ ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈေတြပါ။ ေပါမ်ားလာတာကေတာ့လွည့္လည္သံုးစြဲေနတဲ့ က်ပ္ေငြပမာဏ။ က်ဆင္းေနတာ ကေတာ့ ျမန္မာက်ပ္ေငြတန္ဘုိး။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းလုိေနတာကေတာ့ အစုိးရရဲ႕ ဘတ္ ဂ်တ္လုိေငြလို႔ ဆိုရမွာပါ။
ေတြ႔ရတဲ့အညႊန္းျပကိန္းေတြကို ခ်ဳပ္ၾကည့္လုိက္ရင္ အေျဖက။ စစ္အုပ္စုနဲ႔ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဟာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္နဲ႔ ပ်က္စီးက်ဆင္းေနတာပါပဲ။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ဒီဘက္ (၁၀) ႏွစ္ရဲ႕ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္း ကိုၾကည့္ရင္ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လမွာ ေရႊေစ်းက (၄၄,၀၀၀) က်ပ္ရွိခဲ့တယ္။ ေပၚဆန္းေမႊးဆန္က တအိတ္ကို (၂,၅၀၀) က်ပ္ ေစ်းပါ။ ဆယ္ႏွစ္ၾကာသြားတဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လမွာေတာ့ ေရႊေစ်းက (၄၆၆,၀၀၀) က်ပ္ထိ တက္လာခဲ့ၿပီး ေပၚဆန္းေမႊးဆန္ကလည္း တအိတ္ကို (၂၈,၅၀၀) က်ပ္ျဖစ္ လာပါတယ္။ ဆယ္ႏွစ္အတြင္း ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္း (၁၁) ဆေက်ာ္ ထိုးတက္ခဲ့တာပါ။ ကုန္စည္ေစ်းႏႈန္း ဆတုိးတက္ေနတာနဲ႔ အခ်ဳိးတူစြာပဲ ျဖစ္လာတာက ေငြေၾကးေဖာင္းပြမႈပါ။
ေနာက္တခုက ျမန္မာ့က်ပ္ေငြတန္ဘုိး။ ဘယ္လုိလဲ။ တရား၀င္သတ္မွတ္တဲ့ ေငြလဲမႈ စံႏႈန္းကေတာ့ အေမရိကန္ တစ္ေဒၚလာကို (၆) က်ပ္ေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔မွာ တရား၀င္သတ္မွတ္ အသံုးျပဳေနရတဲ့ က်ပ္ေငြရဲ႕ တန္ဘိုးကေတာ့ အေမရိကန္ တေဒၚလာကို ၁၉၈၈-၈၉ မွာ (၅၅) က်ပ္၊ ၁၉၉၀မွာ (၆၂) က်ပ္၊ ၉၁ မွာ (၈၁) က်ပ္၊ ၉၂ မွာ (၁၀၀) က်ပ္ ၊ ၉၄ မွာ (၁၂၀) က်ပ္၊ ၉၅ မွာ (၁၂၅) က်ပ္၊ ၉၇မွာ (၁၈၀-၃၀၀)-က်ပ္။ ႏွစ္စဥ္ အၿမဲက်လာ လိုက္တာ ၂၀၀၇ မွာ ေတာ့ (၁၅၀၀) က်ပ္ အထိ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။
ေဘာဂေဗဒပညာရွင္မ်ားရဲ႕အဆုိအရ။ ေဒၚလာတန္ဖိုးတုိးႏႈန္းဟာ က်ပ္ေငြပမာဏ (Money Supply) တုိးတဲ့ႏႈန္းနဲ႔ တုိက္ရိုက္အခ်ဳိးတူပါပဲလို႔ ဆုိပါတယ္။ ေနာက္တဆက္တည္း ဆက္ႏြယ္ေနတာက အစုိးရရဲ႕ ဘတ္ဂ်တ္လုိေငြျပမႈ ပါ။ ဘတ္ဂ်တ္လုိေငြတုိးတဲ့ ပမာဏနဲ႔အညီ က်ပ္ေငြ ေငြေၾကးပမာဏ တုိးတဲ့ ပမာဏဟာလည္း အတူတူရွိျပန္ပါ တယ္။ ဥပမာ ေျပာရရင္ ၁၉၉၅-၉၆ မွာ အစုိးရရဲ႕ဘတ္ဂ်တ္ လိုေငြဟာ က်ပ္သန္းေပါင္း (၅၁,၄၇၂) သန္း ရွိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ပမာဏအတုိင္းပါပဲ။ ေငြေၾကးပမာဏ လည္းတုိးခဲ့ပါတယ္။ အဲ့လုိတုိးတဲ့အခါမွာ ပုဂၢလိကမ်ားက ဘဏ္အပ္ေငြက်ပ္သန္း ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္နဲ႔ ၀ါဇီကရိုက္ထုတ္လုိက္ရတဲ့ က်ပ္သန္းေပါင္း ၂၅,၀၀၀ ေက်ာ္ ပမာဏကို ျဖည့္လုိက္ရပါတယ္။
အစုိးရရဲ့ဘတ္ဂ်တ္လိုေငြျပမႈကလည္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းဆုိသလို လိုေငြျပမႈက တုိးေနတာပါ။ လိုေငြျပမႈ တုိးသေလာက္ကို ၀ါဇီက က်ပ္ေငြစကၠဴေတြ ႐ိုက္ထုတ္ၿပီး ျဖည့္ေနရပါတယ္။ အစုိးရရဲ႕ ဘတ္ဂ်တ္ လိုေငြျပမႈက စလာတဲ့ျဖစ္စဥ္ဟာ မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္လို ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ဘတ္ဂ်တ္လိုေငြျပေလ ေငြေၾကးပမာဏက လုိက္တုိး ေငြေၾကးပမဏတုိးတဲ့ႏႈန္းနဲ႔ ေဒၚလာတန္ဖိုးက တုိးလာ ေဒၚလာတန္ဖိုး တိုးေတာ့က်ပ္ေငြတန္ဖိုးက်။ က်ပ္ေငြတန္ဖိုးက်တာနဲ႔အမွ် ေငြေဖာင္းပြမႈကႀကီးမားလာၿပီး။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ကုန္စည္ေစ်းနႈန္းမ်ားက အဆမတန္တက္။ အဆံုးမွာေတာ့ ျပည္သူလူထုသာပင္ ကုန္ေစ်းနႈန္း ႀကီးျမင့္မႈဒဏ္ကို အလူးအလဲ ထိေတြ႔ခံစားေနၾကရေတာ့တာပါပဲ။
အရင္းစစ္ၾကည့္ရင္ အစုိးရရဲ႕ဘတ္ဂ်တ္လိုေငြျပေနမႈဟာ အဓိကျပႆနာပါ။ ဒီျပႆနာကို မေျဖရွင္း ႏိုင္သ၍ေတာ့ “မုန္႔လံုးစကၠဴကပ္” ျဖစ္စဥ္ထဲက ထြက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလုိ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း အစုိးရရဲ႕ ဘတ္ဂ်တ္ဟာ လိုေငြျပေနရသလဲ။ အေျဖက တေၾကာင္းတည္းနဲ႔ၿပီးပါတယ္။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ မကၠ႐ို စီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈ ညံ့ဖ်င္းလို႔ပါပဲ။ ေနာက္တဆင့္တက္ၿပီး ေျပာရရင္ေတာ့ စစ္အုပ္စုဟာ
မကၠရို စီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈကို ေစ်းကြက္စီးပြားေရး ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈရႈေဒါင့္က စီမံခန္႔ခြဲျခင္းမ်ဳိးမလုပ္ဘဲ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ရွင္သန္တည္ၿမဲေရးဘက္က ရပ္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲလိ႔ုပဲျဖစ္ပါတယ္။
တုိင္းျပည္အတြက္ မလုိအပ္ဘဲ တပ္မေတာ္အင္အားကို တုိးခ်ဲ႕တယ္။ ဒီေတာ့ ကာကြယ္ေရးစရိတ္က တက္လာပါ တယ္။ ၁၉၉၇-၉၈ မွာ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္က အစုိးရဘတ္ဂ်တ္အားလံုးရဲ့ (၃၀.၆)% သံုးပါတယ္။ ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀) ႏွစ္က၊ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္ပါ။ အခု စစ္အုပ္စုက ၾကပ္ေျပးေနျပည္ေတာ္ တည္ျပန္ပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္တုိင္းဆုိၿပီး စစ္တုိင္းႀကီးလည္း တုိးခ်ဲ႕ျပန္ ပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ကာကြယ္ေရးအသံုးစရိတ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ၉၇ ခုႏွစ္ကထက္ ရာခုိင္ႏႈန္းဘယ္ႏွစ္ဆ မ်ားမလဲ။ ေနာက္ၿပီး ႀကံ့ဖြံံ႔၊ စြမ္းအားရွင္၊ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔ပါတယ္။ အသံုးစရိတ္မ်ားက အစိုးရရဲ႕ ဘတ္ဂ်တ္ထဲက သံုးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစုိးရရဲ႕ ဘတ္ဂ်တ္လိုေငြဟာ တိုးၿပီးရင္း တုိးလို႔သာ ေနေတာ့မွာပါ။
(၄)
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးရဲ႕ အဓိကအႏွစ္သာရက ေစ်းကြက္ကိုလြတ္လပ္စြာ ဖြင့္ထားေပးဖုိ႔နဲ႔ လက္၀ါးႀကီး အုပ္မႈ မရွိဖို႔ပါပဲ။ ေစ်းကြက္အတြင္းမွာ ေစ်းႏႈန္းေတြဟာ ေစ်းကြက္ရဲ့ျပဌာန္းမႈနဲ႔ ျဖစ္ေပၚေနမွာပါ။ အတက္အက် ရွိေနပါမယ္။ ဒါဟာ ေစ်းကြက္ရဲ႕ သဘာ၀ပါ။ ေစ်းကြက္ ေစ်းႏႈန္း အတက္အက်ကမ်ား ေနၿပီး “မွ်ေျခ” ျဖစ္ဖုိ႔လိုရင္လည္း ေစ်းကြက္ကပဲေမာင္းႏွင္ေပးသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါကို ေစ်းကြက္စီးပြား ေရးရဲ႕ ေခါင္းကိုင္ဖခင္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ေဒါက္တာ အဒမ္စမစ္ကေတာ့ “မျမင္ရေသာလက္” က ေစ်းကြက္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းေပးတာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ၀ီစီမႈတ္ၿပီး၊ ေသနတ္သာေဖာက္တတ္တဲ့ စစ္အုပ္စုကေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ ဆုိင္းဘုတ္ေရွ႕ကေနၿပီး ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကို အမိန္႔ေပးသတ္မွတ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဆန္ကုန္သည္ႀကီး မ်ားကိုေခၚၿပီး စပါးေစ်း၊ ဆန္ေစ်းကို ဘယ္၍ ဘယ္မွ်နဲ႔ေရာင္း မေက်ာ္ေစနဲ႔၊ ေစ်းမကစားနဲ႔ သတ္မွတ္ ေစ်းထက္ ေက်ာ္ရင္ ဖမ္းမယ္။ ဆီကုန္သည္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ဒီအတုိင္းပါပဲ။ ဆန္ေစ်း၊ ဆီေစ်းေတြ ကို၀ီစီမႈတ္ အမိန္႔ေပးၿပီး သတ္မွတ္ေနတာပါ။ ထူးဆန္းစြာပါပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့ေစ်းကြက္ စီးပြားေရး က်င့္သံုးတာပါဆိုတဲ့ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ေစ်းကြက္မွာ ေမွာင္ခုိေစ်းႏႈန္းဆုိၿပီးျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲ။ ဘုရင္ေနာင္ ေက်ာ္ထင္အေနာ္ရထာရဲ႕ စစ္ခ်ီ၊ စစ္တက္ေလာက္သာ ေလ့လာဖူးတဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ေဒါက္တာ အဒမ္စမစ္ရဲ႕ “မျမင္ရေသာလက္” သေဘာတရားကို မသိဘဲ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ကုိ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေနၾကျပန္တာလည္း အခက္သား။
ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ “ရွင္သန္”မႈက လြတ္လပ္စြာ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈ ရွိျခင္းပါပဲ။ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ပါ၀င္ၾကတဲ့ အင္အားစုအားလံုးဟာ “ ျပင္ညီကြင္း” မွာ ရွင္ၿပိဳင္ႏုိ္င္ခြင့္၊ အခြင့္အေရးရွိဖို႔ပါ။ အဲ့လိုမဟုတ္ ရင္ လက္၀ါးႀကီး အုပ္မႈက ႀကီးစိုးထားၿပီးရွင္ၿပိဳင္ခြင့္ အခြင့္အေရးက ျပင္ညီကြင္း မျဖစ္ဘူး။ နီးစပ္ရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းက တာထြက္သာေနမယ့္ အေျခမ်ဳိးရွိေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲ့ဒီေစ်းကြက္ဟာေစ်းကြက္ေသ ျဖစ္ေနမွာပါ။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွာ ေခတ္ေတြရွိခဲ့ပါတယ္။ ထြန္းၾကည္ေခတ္၊ ခင္ညႊန္႔ ေခတ္၊ သန္းေရႊေခတ္ စသျဖင့္ပါ။ အဲ့ဒီေခတ္ေတြအလိုက္ တာထြက္ေစာခဲ့ၾကရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ား ရွိခဲ့ၾက ပါတယ္။ ေမဖလား၀ါးဦးေက်ာ္၀င္း၊ အာရွဓန ဦးအုိက္ထြန္း။ ယုဇန ဦးေဌးျမင့္၊ ဆရာေက်ာင္း။ အခု ေနာက္ဆံုးက ဦးေတဇတုိ႔ေခတ္ပါ။
ေနာက္တခုကေတာ့ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈပါ။
၁၉၉၀ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ “စီးပြားေရးဦးပိုင္ လီမိတတ္” ရဲ႕ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္ကိုင္မႈပါ။ စစ္တပ္က စီးပြားေရးမွာ ၀င္ေရာက္လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈပါပဲ။ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အာဏာစီးဆင္းမႈ စာရင္းအရ နံပါတ္ (၃-၄) အဆင့္ ရွိတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတဦးက ဦးပိုင္ရဲ့ ဥကၠ႒ အျဖစ္တာ၀န္ယူၿပီးလုပ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေတြက လီမိတက္ရဲ႕ အဖြဲ႔၀င္ေတြပါ။ `မ´ တည္အရင္းအႏွီးက ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဘ႑ာေငြနဲ႔ စပါတယ္။ ႏုိင္ငံေတာ္ ဘ႑ာေငြဆုိတာက သိၾကတဲ့အတုိင္း ျပည္သူေတြရဲ႕ အခြန္ဘ႑ာ ေတြပါ။ အက်ဳိးအျမတ္ခံစားၾကရတာကေတာ့ စစ္တပ္ရဲ့ ေဆြေတာ္ မ်ဳိးေတာ္တသင္းပါပဲ။
၂၀၀၂ခုႏွစ္ နွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာအရ – အဲဒီေန႔အထိ လုပ္ငန္းေပါင္း ၄၈-မ်ဳိးကို လုပ္ကိုင္ေနခဲ့ ပါတယ္။ အပ္ခ်ဳပ္ဆုိင္လုပ္ငန္းကအစ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းအလယ္ ဘဏ္လုပ္ငန္း၊ ေက်ာက္ မ်က္ရတနာ တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းအဆံုး။ အကုန္လုပ္ပါတယ္။ အာဏာနဲ႔ ဆက္ထားတဲ့အတြက္ လက္တံက ရွည္ပါတယ္။ ေရနံနဲ႔ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းကလဲြလို႔ က်န္တဲ့ျမန္မာ့စီးပြား ေရးက႑အားလံုးက လုပ္ငန္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတုိင္းမွာ ဦးပိုင္က၀င္ၿပီး လုပ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးရဲ႕ (၆၅)% ေလာက္ကို စီးမိထားၿပီး လုပ္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။ သြင္းကုန္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ဆီကုန္သည္ႀကီး မ်ားအသင္းက ႏုိင္ငံျခားက စားဆီတင္သြင္းခြင့္ မရပါဘူး။ ဦးပိုင္က သြင္းပါတယ္။
အုပ္စုိးသူအာဏာရွင္က စစ္အုပ္စု၊ စစ္အုပ္စုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ဦးပိုင္က စီးပြားေရးမွာ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္တဲ့ လီမိတက္။ ဒီေတာ့ ဦးပိုင္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးၿပိဳင္လုိ႔ ဘယ္သူရပါ့မလဲ။ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈကင္းစြာနဲ႔ ဦးပုိင္ဟာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ခ်ဳပ္ကိုင္လာေတာ့တယ္။ ဦးပိုင္ရဲ႕ ၀ါးၿမိဳမႈ႔က ဒါနဲ႔တင္ မရပ္္ပါဘူး။ အျခားေသာ ပုဂၢလိက ကုမၸဏီမ်ားရဲ႕ ရွယ္ယာမ်ားကိုလည္း အမ်ားအျပား ၀ယ္ၿပီး ၀ါးၿမိဳဖို႔ လုပ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ လက္၀ါးႀကီးအုပ္မႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတာက ျမန္မာ့ေစ်းကြက္စီးပြားေရး။ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ခ်ဳပ္ကုိင္ၿပီးလုပ္လို႔ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေနၾကရတာက စစ္တပ္ရဲ႕ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ လက္တဆုပ္စာ။
ကိုလိုနီ ေခတ္လယ္ေလာက္ကပါ။ ျမန္မာ့စီးပြားေရးကိုႏုိင္ငံျခားသားအရင္းရွင္ေတြ လက္၀ါးႀကီးအုပ္ အျမတ္ထုတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါပါ။ အထူးသျဖင့္ ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔ လယ္မဲ့၊ ယာမဲ့ဘ၀နဲ႔
“ကူလီ” ဘ၀ အစပ်ဳိးေနခ်ိန္ပါ။ အဲ့ဒီလိုကာလဆုိးႀကီးမွာ (၂၁) ဦးပါတီက ငါးေထာင္စား၀န္ႀကီးေတြ
ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းက ရြံရွာစြာနဲ႔ စာခ်ဳိးခဲ့ပါတယ္။
“…..အင္မတိ အင္မတန္ မေဟာ္အသစ္ေတြႏွင့္
ကေဇာ္ေခတ္မွာ ႏြားပ်ဳိႏြား႐ိုင္းလိုပ ….။”
စစ္အုပ္စုလက္ေအာက္ (၁၉) ႏွစ္တာ ျမန္မာႏို္င္ငံကလည္း ဆရာႀကီးရဲ႕ စာခ်ဳိးအတုိင္း “ကေဇာ္ေခတ္” ထက္ေတာ့ မေလ်ာ့။
ကိုးကား….
-၂၀၀၁၊ ၀၂ ဦးပုိင္လီမိတက္ႏွစ္ပတ္လည္ အစီရင္ခံစာ
– စီအာပီပီ၏ တႏွစ္ျပည့္ အစီရင္ခံစာ
-ေက်ာ္၀င္း၏ ႏုိင္ငံမ်ား၏ဓန
– ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ဓနမဂၢဇင္းတြင္ပါရွိသည့္ စီးပြားေရးပညာရွင္မ်ားစကား၀ုိင္း
Filed under: ေဆာင္းပါး | Leave a comment »
Minyarzar 