ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ဖို႔အေရး တိုင္းျပည္ကို ေနာက္ တႀကိမ္ ေသြးနဲ႔ေဆးခ်ဦးမွ ရမယ့္အေနအထားပါပဲ။ (၈၈) ခုႏွစ္တုန္းကေတာ့ တျပည္လံုးအတိုင္း အတာနဲ႔ ပထမအႀကိမ္ ေဆးခ်ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေန႔အထိ ဒီမိုကေရစီသစ္ပင္ ေပါက္မလာ
ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြဘက္က ေခါင္းေဆာင္မႈအပိုင္းမွာ ခၽြတ္ယြင္းအားနည္း တာေတြရွိခဲ့လို႔ ရတဲ့အခြင့္အေရးေတြ လက္လြတ္ဆံုး႐ႈံးကုန္ၿပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာ
ဆက္ၿပီး ျပားျပားေမွာက္ခဲ့ရတယ္။
ျပည္သူေတြရဲ႕ဘ၀ေတြ ဆက္လက္က်ဳိးေၾကခဲ့ရတယ္။ အဆိုး၀ါးဆံုး၊ အနိမ့္က်ဆံုး အေျခအေနကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေျဖရွင္းရမယ့္ ျပႆနာေတြ ပိုမိုမ်ားျပားလာခဲ့တယ္။ အဲသလို “က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြဘက္က ေခါင္းေဆာင္မႈအပိုင္းမွာ ခၽြတ္ယြင္း အားနည္းတာ ေတြရွိခဲ့လို႔” ဆိုတ့ဲ သံုးသပ္ခ်က္အေပၚ ၀ိ၀ါဒကြဲခ်င္လည္းကြဲမယ္၊ စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္သူေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ကြဲကြဲ၊ ထြက္ထြက္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ႐ႈျမင္သံုးသပ္ရင္ေတာ့ ဒီအေျဖပဲ ထြက္လာမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔က မဆလတပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို ၿဖိဳခ်ခဲ့တဲ့အေရးမွာ ေသြးေျမလည္း က်ေပးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္လည္း အမ်ဳိးသား ဒီမို ကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အပါအ၀င္ အတိုက္အခံ အင္အားစုေတြဘက္ကို အျပတ္အသတ္ ပံုေအာမဲေပးခဲ့ ၾကၿပီးပါၿပီ။ က်န္တဲ့ပြဲသိမ္းပိုင္းက န၀တ၊ နအဖစစ္ဏာရွင္ေတြနဲ႔ လူထုပါ၀ါေတြ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရရွိထားတဲ့ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ေတြ စီးခ်င္းထိုးရမယ့္အပိုင္း။ ႏိုင္ငံေရးဦးေႏွာက္ ကစားရမယ့္ အပိုင္းျဖစ္လို႔ပါပဲ။
န၀တ၊ နအဖစစ္အုပ္စု၀င္ေတြကေတာ့ အာဏာကို လံုး၀ လက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ တေလွ်ာက္လံုး မ်က္ႏွာ ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ကမ္းကုန္ေအာင္ညစ္ပတ္ခဲ့တာ ကမၻာသိပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ နအဖရဲ႕ ညစ္ပတ္မႈေတြကို အထူးအေထြ ဋီကာခ်ဲ႕ရင္း အခ်ိန္ကုန္ခံေနတာထက္စာရင္ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြဘက္က အားနည္းခ်က္ရွိခဲ့တဲ့အပိုင္းကို ျပန္လွန္သံုးသပ္ၿပီး ဆက္လက္တိုက္ပြဲ၀င္ျခင္းက ပိုၿပီးအက်ဳိးမ်ား မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ေဘာလံုးစကားနဲ႔ေျပာရရင္ နအဖက ပြဲအစကတည္းက ဂိုးမေပးခ်င္လို႔ တဘက္က အန္အယ္လ္ဒီ ဦးေဆာင္တဲ့ အတိုက္အခံအသင္းကို လူခ်၊ နည္းမ်ဳိးစံုညစ္ၿပီး ပိတ္ဆို႔ကစားေနခဲ့တာပါ။ အဲဒါကို “က်ေနာ္တို႔ကို လူခ်ေနပါတယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိး ညစ္ပတ္ေနပါတယ္။ ဂိုးေရွ႕မွာ တခ်ိန္လံုး ပိတ္ကစား ေနပါတယ္” လို႔ ေအာ္ဟစ္ တိုင္းတန္းေန႐ံုနဲ႔ မရပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာ္ေအာ္ ဂိုးသြင္းႏိုင္မွ ေအာင္ပြဲရတယ္လို႔ သတ္မွတ္ခံရမွာပါ၊
ေနာက္ၿပီး (၈၈) အေရးအခင္းၿပီးကာစ။ ၉၀ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္ကာစမွာ အတိုက္အခံအသင္းဘက္က တိုက္စစ္နဲ႔ ကစားခြင့္ရခဲ့တာပါ။ အဲသလို တိုက္စစ္နဲ႔ ဖိကစားခြင့္ ရတုန္း ပိတ္ဆို႔ၿပီး လူခ်ကစားေနတဲ့ နအဖအသင္းဘက္ကို ဂိုးျမန္ျမန္သြင္းႏိုင္ေအာင္ ခပ္သြက္သြက္ ထိုးေဖာက္လိုက္ရမွာပါ။ ကြင္းေဘး
က ပရိသတ္အားလံုးကလည္း အတိုက္အခံအသင္းဘက္ကို အင္တိုက္အား တိုက္အားေပးတဲ့ အေန အထားမ်ဳိး ရွိခဲ့တာ မဟုတ္လား။
အဲသလို အသာစီးရတဲ့ အေနအထားမွာ အတိုက္အခံအသင္းအေနနဲ႔ ဂိုးျမန္ျမန္သြင္းဖို႔ မႀကိဳးစားဘဲ နအဖအသင္းကို လူခ်မကစားဖို႔၊ မညစ္ပတ္ဖို႔ ဂိုးေရွ႕မွာ ပိတ္မကစားဖို႔ပဲ တခ်ိန္လံုးေတာင္းဆိုရင္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး ဂိုးမသြင္းႏိုင္ဘဲ ေအာင္ပြဲနဲ႔ေ၀းရတဲ့ အေနအထားမ်ဳိးကို ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ၾကာေတာ့ တခဲနက္ေအာ္ဟစ္အားေပးလာတဲ့ ပရိသတ္ပါ စိတ္ပ်က္လက္မိႈင္ခ်ရတဲ့ အေျခအေနကို ဆိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္တုန္းကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈအပိုင္း အားနည္းတာေတြ
ကို အတိအလင္း ၀န္ခံေျပာၾကားေဖာ္ရတဲ့ အတိုက္အခံ ေခါင္းေဆာင္တဦးကို ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ သူကေတာ့ ခ်င္းတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးေထာင္ကိုထန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဗီြဘီကထုတ္လႊင့္တဲ့ ၾသဂုတ္လ (၇) ရက္ေန႔အစီအစဥ္မွာ သူက အခုလို ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
“ကေန႔ (၁၉) ႏွစ္ၾကာတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုအေျခအေန ေရာက္သြားသလဲလို႔ ေမးခြန္းထုတ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ အျမင္ေျပာရရင္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြက တာ၀န္ေက်တယ္။ ဒီမိုကေရစီ လမ္းေၾကာင္းေပၚ တင္ေပးတယ္။ ျပည္သူလူထု အခုလည္း တာ၀န္ေက်တယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုကို မဲေပးၿပီးေတာ့ အျပတ္အသတ္ အႏိုင္ရရွိေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔အားနည္းတာက က်ေနာ္ကအစေပါ့ေလ။ အားနည္းတာက လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား လွယ္ေတာ္ေတြရယ္။ (၉၀) ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အႏိုင္ရရွိတဲ့ ပါတီေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ ည့ံဖ်င္း ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္။ အဲလို က်ေနာ္ ဒီလိုပဲ တည့္တည့္ေျပာခ်င္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ (၉၀) ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို စစ္အစိုးရက မူေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ လမ္းတခုကို ႏိုင္ငံေရးလမ္းစဥ္တခုကို သူက ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ နအဖနဲ႔ ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ ဆက္ဆံမလဲဆိုတာ နည္းလမ္းတခုကို ရွာေဖြၿပီးေတာ့ လုပ္ရမယ္။ ဒါ က်ေနာ္တို႔ အႏိုင္ရ ႏိုင္ငံေရးပါတီ အုပ္စုေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစု ေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဒါေတြကို က်ေနာ္တို႔ မေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
အဲဒီေတာ့ (၁၉) ႏွစ္အထိ ၾကာေပမယ့္ အခုထက္အထိ ဘာမွ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီလမ္းေၾကာင္း ေပၚမွာ အေကာင္အထည္ေပၚတာ မေတြ႔ေသးဘူး။ အထူးသျဖင့္ ျပည္သူလူထုဆိုတဲ့ေနရာမွာ ျပည္သူ က မန္းဒိတ္ေပးထားတာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ အထူးသျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ေတြမွာ မန္းဒိတ္ပါ၀ါေပးထားတယ္။ ျပည္သူေပးတဲ့ တာ၀န္ကိုေတာ့ ေက်ပြန္ေအာင္ ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုတယ္ ေလ။”
ဦးေထာင္ကိုထန္းေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြဘက္က ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ …
စစ္အုပ္စုအေနနဲ႔ အာဏာသိမ္းၿပီး မၾကာမီမွာပဲ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ထဲက တတ္သိ ပညာရွင္အုပ္စု၀င္ေတြကို အစီအစဥ္တက် စတင္ၿဖိဳခြင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္
လမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီမွာ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းအုပ္စု၀င္ေတြပဲ အမ်ားစုက်န္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီကေန႔အခ်ိန္အထိ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့တဲ့ ကာလအမ်ားစုမွာ ဗဟုိေကာ္မတီကို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကပဲ အဓိကဦးေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
(ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ရဲ႕ အဓိကေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ေဒၚေအာင္ ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦးနဲ႔ ဦး၀င္းတင္တို႔က အဖမ္းဆီးအထိန္းသိမ္းခံဘ၀နဲ႔ ေနရတဲ့အခ်ိန္က အမ်ားစု ျဖစ္ေနလို႔ပါ)။
အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕ အေနအထားဟာ ဦးေဆာင္ပါတီျဖစ္တဲ့ အန္ အယ္လ္ဒီကို တေလွ်ာက္လံုးနီးပါး အုပ္စီးခြင့္ရခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈ အပိုင္းနဲ႔ အမ်ားႀကီး သက္ဆိုင္ေနတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အန္အယ္လ္ဒီပါတီ၀င္မဟုတ္ဘဲ ျပင္ပက ေလ့လာသံုးသပ္သူတဦး အေနနဲ႔သာ ျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္လည္ဆက္စပ္ၾကည့္ျခင္းျဖစ္တဲ့အတြက္ ပါတီတြင္းကိစၥအေသးစိတ္ေတြကိုေတာ့ ဗဟုိေကာ္မတီေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ရွိတဲ့ အန္အယ္ဒီပါတီ၀င္ေတြက ပိုသိႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္ေတြကို ျပန္လည္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္တဲ့အခါမွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ (၁၉) ရက္ေန႔မွာ က်ေရာက္မယ့္ အာဇာနည္ေန႔ခ်ီတက္ပြဲကိစၥအေၾကာင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကတဲ့ အသံဖမ္းတိတ္ေခြ နားေထာင္ခဲ့ရတာကို ျပန္အမွတ္ရမိပါတယ္။
က်ေနာ္က ၁၉၉၀ ျပည့္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ အျပင္ကို ေပါက္ထြက္လာတဲ့ အဲဒီအသံဖမ္း
တိတ္ေခြကို နားေထာင္ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီအထဲမွာ အာဇာနည္ေန႔ ခ်ီတက္မယ့္ကိစၥကို ေဆြးေႏြးရင္း ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ သေဘာထား အႀကီးအက်ယ္ကြဲေနၾကတာကို ၾကားရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ခ်ီတက္မယ့္ဘက္က အျပင္းအထန္ေဆြးေႏြးၿပီး မ်ဳိးခ်စ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကေတာ့ ခ်ီတက္မွာကို ကန္႔ကြက္တဲ့ဘက္ကေန ေျပာဆိုေဆြးေႏြးေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီတိတ္ေခြထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကို သူရဲေဘာေၾကာင္သူ ေတြအျဖစ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုတာကိုၾကားရၿပီး မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ခ်ီတက္မယ့္လုပ္ရပ္ကို မိုက္႐ူးရဲဆန္တဲ့သေဘာမ်ဳိး႐ႈျမင္ေျပာဆိုၿပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနၾကတာကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီအာဇာနည္ေန႕ကိစၥမွာ မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာဟူသမွ် တာ၀န္အရဖီဆန္ၾကဆိုတဲ့အတိုင္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြအေနနဲ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေနာက္မွာ တညီ တၫြတ္တည္းရွိေနခဲ့ရင္ ျပည္သူလူထုကလည္း တခဲနက္လိုက္ပါခ်ီတက္ၾကမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ တိုက္ပြဲအရွိန္အဟုန္က တမ်ဳိးတမည္ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကတဘက္ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကတဘက္ ျဖစ္ေနတာကို စစ္အုပ္စုက အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း လိုက္တဲ့အတြက္ တိုက္ပြဲအရွိန္ေလ်ာ့က်သြားခဲ့ရပါတယ္။
ေ႐ြးေကာက္ပြဲအၿပီး ဇူလိုင္လမွာ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရတဲ့ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ဂႏၵီခန္းမမွာ စုေ၀းခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ဆရာဦး၀င္းတင္တို႔ အဖမ္းခံေနရခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂႏၵီခန္းမ အစည္းအေ၀းကို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြကပဲ အဓိကဦးေဆာင္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခန္းမအျပင္မွာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးက အစိုးရအဖြဲ႔ေၾကညာရင္ ေထာက္ခံဖို႔ ေစာင့္စားေနၾကတာပါ။ စစ္အုပ္စုကလည္း အစိုးရအဖြဲ႔ေၾကညာမွာကို စိုးရိမ္လို႔ (ေၾကညာလို႔ရတယ္ဆိုတာကိုလည္း သိေနလို႔) လန္႔ျဖန္႔ၿပီး ၁/၉၀ ကို အေရးေပၚ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဦးေဆာင္တဲ့ ဂႏၵီခန္းမအစည္းအေ၀းက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ေခၚယူေရးကိုသာေတာင္းဆိုၿပီး အစည္းအေ၀းကို႐ုပ္သိမ္းခဲ့လို႔ ျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ ခဲေလသမွ် သဲေရက်ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လို တိုက္ပြဲေခၚရဲတဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး အျပင္မွာမရွိတာ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြအတြက္ အႀကီးအက်ယ္နစ္နာခဲ့ရပါတယ္။
၂၆-၃-၁၉၉၁ မွာေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြဟာ နအဖရ႕ဲဖိအားေပးမႈေတြ (ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ဟာ ဥပေဒမဲ့လုပ္ရပ္ေတြ က်ဴးလြန္တယ္။ ေနအိမ္ၿခံ၀င္းအတြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္ ေသာင္းက်န္းသူေတြ ေနထိုင္ခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္ေတြ) ကိုငံု႔ခံၿပီး နအဖအလိုက် လူထုေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပါတီကေန ထုတ္ပစ္ကာ ဗဟိုေကာ္မတီကို ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။ ဘားမားတူေဒး၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ ေဖာ္ျပတဲ့ “ေကမွေဖေဖသို႕” ေဆာင္းပါးထဲမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဓာတ္ပံုကို အန္အယ္လ္ဒီ႐ံုးမွာ မကပ္ရဘူးလို႔ ဗဟိုက အမိန္႔ထုတ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာကိုဖတ္ရေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ လူထုေခါင္းေဆာင္ အေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကို အံ့ၾသမင္သက္ မိခဲ့ရတယ္။
ပုသိမ္ေထာင္ကထြက္လာတဲ့ ပါတီ၀င္အမ်ဳိးသမီးတဦးရဲ႕ ေျပာဆိုခ်က္အရလည္း မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ ေဟာင္းေတြဦးေဆာင္တဲ့ ဗဟိုေကာ္မတီဟာ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က်ၿပီးထြက္လာတဲ့ ပါတီ၀င္ေတြ
ကို ပါတီ၀င္အျဖစ္ကေန ထုတ္ပစ္တယ္လို႔ သိရတဲ့အခါ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ရပ္တည္ခ်က္ကို ပိုလို႔နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အက်ယ္ခ်ဳပ္နဲ႔ အထိန္းအသိမ္းခံေနရစဥ္ ၁၉၉၃ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာလည္း စစ္အုပ္စုကလုပ္တဲ့ အတုအေယာင္ အမ်ဳိးသားညီလာခံကို မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္း ဦးေအာင္ေ႐ႊ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ (၈၆) ဦး သြားတက္ခဲ့တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အပါအ၀င္ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနၿပီး စစ္အုပ္စုက စစ္ကၽြန္သက္ရွည္ေအာင္ဖန္တီးမယ့္ ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံဥပေဒ ေပၚေပါက္ေရးကို အားေပးအားေျမႇာက္ျပဳသလို ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
နအဖအာေဘာ္ေတြေရးေနတဲ့ စိုးျမေက်ာ္ရဲ႕ေဆာင္းပါးမွာ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပါတီကထုတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္ေတြ ခ်မွတ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္လို႔ ေရးသားထားပံုကိုၾကည့္ရင္ နအဖနဲ႔ေပါင္းၿပီး လက္၀ါး
႐ိုက္တယ္လို႔ စြပ္စြဲတာေတြဟာ မလြန္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းသာ ဟုတ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ အခုအထိ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီးၾကမ္းႀကီးအေပၚ “ေသၿပီဆရာ” လို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ ရွိေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ နအဖက သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ေရးဆြဲထားတဲ့ အတုအေယာင္ဖြဲ႔စည္းပံုကိုပဲ ဇြတ္ အတည္ျပဳဖို႔ ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဆက္ႀကိဳးစားေနတယ္။ နအဖအေနနဲ႔ကလည္း အာဏာကို လက္မလႊတ္ ရဲလို႔သာ စိတ္ကူးယဥ္ႀကိဳးပမ္းေနတာပါ။ အဲသလို အာဏာလက္မလြတ္ရေအာင္ (ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ စစ္တပ္ရဲ႕အခန္းက႑ကို ဦးေဆာင္မႈေနရာက ရေအာင္) ဇြတ္လုပ္ယူလို႔ ရသြားခဲ့ရင္လည္း တိုင္း ျပည္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သိမွာပါ။
အခုအတိုင္းပဲ အတိုက္အခံအင္အားစုေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အစည္းေတြက ဆန္႔က်င္ၿမဲဆန္႔က်င္၊ ေတာ္လွန္ၿမဲေတာ္လွန္ေနၾကဦးမယ္ဆိုတာကို သူတို႔သိမွာပါ။ တရားမွ်တမႈ
မရွိတဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေအာက္မွာ ဘယ္အတိုက္အခံအင္းအားစုက လာၿပီးပူးေပါင္းမွာလဲ။ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးသမားက လာၿပီးလက္နက္ခ်အည့ံခံမွာလဲ။ ရွင္းေနတဲ့ဥစၥာ၊ အဲဒီေတာ့ အတုအေယာင္ဖြဲ႔စည္းပံုအတိုင္းသာ ဇြတ္ေလွ်ာက္မယ္ဆိုရင္ ျပႆနာေတြက ျဖစ္ၿမဲအတိုင္း ဆက္ျဖစ္ေနဦးမွာပဲ။ တိုင္းသူျပည္သားေတြလည္း ဆက္ၿပီး ဒုကၡသုကၡ ေရာက္ၿမဲ ေရာက္ေနၾက
ဦးမွာ မုခ်ပဲ။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီကေန႔ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာအရပ္ရပ္ဟာ စစ္တပ္က သူ႔ေနရာသူမေနဘဲ ႏိုင္ငံ ေရးဦးေဆာင္မႈအခန္းက႑မွာ ၀င္႐ႈပ္ေနလို႔ပါ။ ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑မွာ စစ္တပ္က တမတ္သားမေျပာနဲ႔ တျပားသားပဲ၀င္ပါလည္း ျပႆနာက တက္ေနဦးမွာပါပဲ။ စစ္တပ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံ ေရးရဲ႕လက္ေအာက္ခံအေနနဲ႔ပဲ ရွိရမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အမ်ားစုေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကၽြမ္း က်င္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ တိမ္ေတာင္သဖြယ္ မင္းေရး က်ယ္တဲ့အလုပ္မို႔ တေသြးတသံတမိန္႔ စနစ္ကို ယဥ္ပါးေနတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြအမ်ားစုအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို မကိုင္တြယ္တတ္။ မေျဖရွင္းတတ္တာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ အင္မတန္႐ႈပ္ေထြးသလို အင္မတန္လည္း သိမ္ေမြ႔တဲ့ အလုပ္မို႔ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာေတြကို ႏိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္ေတြပဲ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏိုင္မွာပါ။
ဒီလိုေျပာလို႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္တဲ့သူေတြ မဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ နားလည္တဲ့သူေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ႏိုင္ငံေရး ကိုနားလည္လို႔၊ ၀ါသနာပါလို႕ စစ္တပ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မေရာေထြးသင့္ဘူးလို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္လို႔ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအၿပီးမွာ စစ္တပ္ကထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲကို ေျခစံုပစ္၀င္လိုက္တာေပါ့။
ဒီကေန႔ တိုင္းျပည္ကို သိပ္ၿပီးအုပ္ခ်ဳပ္ခ်င္ေနတဲ့ နအဖစစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း သတၱိရွိရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို စစ္တပ္ကထြက္ၿပီး ၀င္အေ႐ြးခံေပါ့၊ ႏိုင္ငံသားတေယာက္အေနနဲ႔ ၀ါသနာ
ပါရင္ ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲကို ၀င္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးရွိေနတာပဲဟာ၊ အဲလိုေတာ့ သတၱိမရွိဘဲ ေသနတ္ အားကိုးနဲ႔ အေခ်ာင္အာဏာလိုခ်င္မွေတာ့ အခုလို ျပည္တြင္းျပည္ပရဲ႕ ဆန္႔က်င္မႈကိုခံရတာ နည္းေတာင္နည္းေသးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ ၀င္႐ႈပ္ေနတဲ့ စစ္တပ္အေနနဲ႔ စစ္တန္းလ်ားကိုျပန္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိကတာ၀န္ျဖစ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတာ၀န္ကိုသာ ေက်ႁပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေနတဲ့ျပႆနာေတြဟာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလ်ာ့ပါးေျပလည္သြားမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒါကိုပဲ မိုက္မိုက္မဲမဲ ဆက္ႀကိဳးစားေနပံုေထာက္ရင္ နအဖထိပ္ပိုင္း စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြအဖို႔ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ ဆက္လက္ခိုင္ၿမဲေအာင္ မ်က္လွည့္ျပ႐ံုမွတပါး အျခားလမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္စရာ မရွိလို႔ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါတယ္ (သူတို႔ရဲ႕ ေသေရးရွင္ေရးက ပိုၿပီးအေရးႀကီးတယ္လို႔ ခံယူထားတာေၾကာင့္ ျဖစ္မွာပါ)။
အဲဒီလိုအေျခအေနမွာ ကိုယ့္ဘက္က ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတာကိုပဲ က်ေနာ္တို႔ အတိုက္အခံေတြ ဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသား စဥ္းစားဖို႔ရွိေတာ့တယ္။ စဥ္းစားဖို႔ဆိုရာမွာ (၁) ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး နည္းလမ္း (၂) ျပည္သူေတြက မန္းဒိတ္အျပည့္ေပးထားတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ ေကာ္မတီက ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲေခၚၿပီး ျပည္သူလူထုပါလာေအာင္ ဆြဲေခၚႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း (၃) အန္အယ္လ္ဒီဗဟိုေကာ္မတီက ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲေခၚမႈမရွိတဲ့အတြက္ (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသား ေတြအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရးတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြက ဦးေဆာင္တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး ျပည္သူလူထုပါလာ
ေအာင္ စည္း႐ံုးေခၚေဆာင္ႏိုင္မယ့္နည္းလမ္း (၄) မထင္မွတ္တဲ့အေနအထားကေန လူထုေပါက္ကြဲ အံုႂကြမႈ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းဆိုၿပီး နည္းလမ္းေလးသြယ္ ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီနည္းလမ္းေလးသြယ္မွာ အမွတ္စဥ္ (၁) ျဖစ္တဲ့ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းလမ္းကို ျဖစ္ႏိုင္
မျဖစ္ႏိုင္ အရင္သံုးသပ္ၾကည့္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ဟာကို ထိုင္ေစာင့္ေနမယ္
ဆိုရင္ အခ်ိန္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္ၿပီး လူထုကို ဒုကၡဆင္းရဲတြင္းထဲပိုေရာက္ေအာင္ တြန္းပို႔သလုိ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အာဏာရွင္ဆိုသူေတြဟာ မနက္ျဖန္မွသာ ေခြးေျပး၀က္ေျပး ေျပးခ်င္ေျပးရပါေစ။ ဒီကေန႔အထိေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အိုေကတယ္လို႔ထင္တဲ့ လူစားေတြခ်ည္း
ပါပဲ။ လူဆိုတာ ေသရမွာကို ေၾကာက္တဲ့အမ်ဳိးမို႔ လက္ထဲမွာ ေသနတ္ရွိေနတဲ့ အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲၾကတာ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေသမထူး ေနမထူးဘ၀ ေရာက္လာရင္ေတာ့ လူေတြဟာ ေသရမွာကို မေၾကာက္ၾကဘူး ဆိုတာကို အာဏာရွင္ေတြအမ်ားစု စဥ္းစားမိပံု မေပၚဘူး (ေအာက္ကေန အခ်က္အလက္အမွားေတြနဲ႔ ေျမႇာက္ပင့္စားေသာက္ေနတဲ့လူေတြကလည္း သူတုိ႔အနားမွာ မ်ားမွမ်ားပဲကိုး) ေတြးမိတဲ့ အာဏာ ရွင္လည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါ၊ အဲသလို ေတြးမိတဲ့အာဏာရွင္မွလည္း တရားမွ်တဲ့ ေ႐ြးေကာက္ပြဲ ဒါမွ မဟုတ္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းလမ္းနဲ႔ ေနာက္ဆုတ္ေပးတတ္ၾကတာပါ။ ဒါမ်ဳိးနည္းလမ္းကို ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့အာဏာရွင္ကလည္း အလြန္အင္မတန္မွ ရွားပါတယ္။ အမ်ားစုက ေခြးက်က်ရင္က်။ မက်ရင္ ေခြးေျပး၀က္ေျပးေျပး။ မေျပးရင္ အေသထြက္သူထြက္ဆိုတဲ့ အာဏာရွင္ေတြခ်ည္းပဲ။
နအဖအေနနဲ႔ သူတို႔က်င္းပေပးခဲ့တဲ့ (၉၀) ေ႐ြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကိုလည္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္
မေပးခ်င္။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးနည္းလမ္းကိုလည္း မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ဘယ္သူမွမေထာက္ခံတဲ့ အမ်ဳိးသားညီလာခံကိုပဲ ၿပီးေအာင္ ဇြတ္လုပ္ေနပံုေထာက္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ဇာတ္သိမ္းဟာ အာဏာရွင္ အမ်ားစုသြားရာ လမ္းပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နအဖအေနနဲ႔ လူထုအံုႂကြမႈျဖစ္လာႏိုင္တဲ့ အက်ိတ္အခဲကို ေျပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ဖို႔မွ မႀကိဳးစားပဲကိုး (ႀကိဳးစားဖို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တာလည္း ျဖစ္မွာပါ)။
အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းကို အကဲခတ္ရာမွာ နအဖအေနနဲ႔ လူထုအံုႂကြမႈနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးၿပီး ဇာတ္သိမ္းရမယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ ပိုမိုယွက္သန္းလာေနတာကိုပဲ ေတြ႔ေနရ ပါတယ္။ လူထုအံုႂကြမႈ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိတဲ့ အေနအထားက အမွတ္စဥ္ (၂)၊ (၃) နဲ႔ (၄) ေတြအတိုင္း တာစူေနပါတယ္။
အမွတ္စဥ္ (၂) နည္းလမ္းနဲ႔ လူထုအံုႂကြမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီ ဗဟိုအလုပ္ အမႈေဆာင္ေကာ္မတီရဲ႕ တိုက္ပြဲေခၚရဲမႈအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး မူတည္ေနပါတယ္။ အထက္က သံုးသပ္ျပ ခဲ့တာေတြအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မ်ဳိးခ်စ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းေတြ ဦးေဆာင္ေနတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီ စီအီးစီ အေနနဲ႔ တိုက္ပြဲေခၚမယ့္ အရိပ္အေယာင္မေတြ႔ရဘဲ ေတာင္းပြဲေတြ၊ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ ထိုင္ေစာင့္ဖို႔ မ်ားေနတာကို ေတြ႔ရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္တုန္းကေတာ့ အန္အယ္လ္ဒီ ျပန္ၾကားေရးအဖြဲ႔၀င္ ဦးဥာဏ္၀င္းက…
“ျပည္သူလူထုဟာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးကို လိုခ်င္တဲ့ စိတ္ဆႏၵရွိ႐ံု မဟုတ္ဘူး။ မိမိတို႔
ကိုယ္တိုင္ မိမိတို႔လိုခ်င္တဲ့ဟာကိုလည္း ျပည္သူလူထုက တတ္ႏိုင္သမွ် ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္လာၾကဖို႔ က်ေနာ္တိုက္တြန္းခ်င္တယ္” လို႔ ေျပာသြားတာကို ဒီဗီြဘီမွာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
ဦးဥာဏ္၀င္းရဲ႕ေျဖၾကားခ်က္အေပၚ ေမးခြန္းထုတ္စရာရွိတာက လူထုပါ၀င္လာခ်င္ေအာင္ ေရွ႕က ဦးေဆာင္ဦး႐ြက္ျပဳေနတဲ့ အန္အယ္လ္ဒီစီအီးစီက ဘယ္လိုတိုက္ပြဲေတြေခၚေနလို႔လဲ ဆိုတာပါပဲ။ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ေနတဲ့သူေတြက တိုက္ပြဲေခၚမွလည္း လူထုက ေနာက္ကေန ပါ၀င္လာမယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ လူအုပ္ေနာက္ကပဲ ဖုန္လိုက္႐ႈေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာမွျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ ဒီကေန႔အေနအထားမွာ လူထုပါ၀င္တိုက္ပြဲ၀င္လာဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်အမ်ားဆံုးနည္းလမ္း
ကေတာ့ အမွတ္စဥ္ (၃) နဲ႔ (၄) ပါပဲ၊ (၃) နဲ႔ (၄) ဟာ တေပါင္းတည္းျဖစ္သြားႏိုင္တဲ့ အေနအထား လည္း ေလာေလာလတ္လတ္မွာ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ အခုဆိုရင္ ေလာင္စာဆီ ေစ်းျမင့္တက္မႈေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုေတြပါ ပါ၀င္လာတဲ့ ဆႏၵျပပြဲေတြ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရဲ႕ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျဖစ္ပြားေနပါၿပီ။ (၈၈) မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈေၾကာင့္ အရွိန္ရလာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ေလာင္စာဆီေၾကာင့္ စား၀တ္ေနေရး ပိုမိုၾကပ္တည္းမႈနဲ႔ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ေဒါသနဲ႔ ေပါင္း စည္းလာေနပါၿပီ။ နအဖအေနနဲ႔လည္း ႀကံ့ဖြံ႔ေတြ။ စြမ္းအားရွင္ေတြနဲ႔ ရန္တိုက္ေပးၿပီး အစြမ္းကုန္ခုခံဖို႔ ျပင္ဆင္ေနပါၿပီ။
ဘယ္လိုအေနအထားမ်ဳိးနဲ႔ လူထုအံုႂကြမႈျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူထုအံုႂကြမႈျဖစ္လာရင္
အထိုက္အေလ်ာက္ သို႔တည္းမဟုတ္ ကံဆိုးတဲ့ ျပည္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသြးေျမက်ၾကဦးမွာပါပဲ။ အာဏာရွင္ေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ အၿပီးတိုင္ဆင္းမေျပးရခင္မွာ လက္နက္အားကိုးနဲ႔ အစြမ္းကုန္ ခုခံႏွိမ္နင္းဦးမွာ မို႔လို႔ပါပဲ။ အဲဒီပြဲသိမ္းမွာ နအဖက လက္ကိုင္တုတ္အျဖစ္အသံုးခ်ေနတဲ့ ႀကံ့ဖြ႔ံေတြ။ စြမ္းအားရွင္ေတြ (အတုအေယာင္ျပည္သူေတြ) လည္း ေသေၾကၾကမွာျဖစ္သလို မ်ဳိသိပ္ခံစား ထားသမွ်ေတြေပါက္ကြဲၿပီး ဆႏၵျပပြဲမွာ ပါ၀င္လာမယ့္ အစစ္အမွန္ျပည္သူေတြလည္း ေသေၾကၾက ရဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမစ္ျပတ္ဖို႔အေရး မလြဲမေသြ ႀကံဳေတြ႔ရဦးမယ့္
၀မ္းနည္းေၾကကြဲဖြယ္ ျဖစ္စဥ္ႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးေတြကို မေက်ာ္လႊားရဲ။ မေက်ာ္လႊားႏိုင္ရင္လည္း က်ေနာ္တို႔ အားလံုးဟာ ေနာင္လာမယ့္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ေတြအထိ လူျဖစ္ရတဲ့ဘ၀မွာ အခုလို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေသေနၾကရတဲ့အျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ တိုးေနၾကဦး
မွာပဲ မဟုတ္ပါလား။ ။
Filed under: ေဆာင္းပါး | Leave a comment »
Minyarzar 