ဗမာျပည္မွာ `ေအာင္ဆန္းေန႔´ ရယ္လို႔ေတာ့ သတ္မွတ္ထားတာမရွိေသးပါဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ကိုေတာ့ `ကေလးမ်ားေန႔´ ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားရွိပါတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ
(၁၃) ရက္ေန႔။ ကေလးမ်ားေန႔ပါ။
ဗမာျပည္၊ ဗမာလူမ်ဳိးတု႔ိရဲ႕ အစဥ္အလာမွာ ကေလးေတြကို သိပ္ၿပီးေနရာေပးတဲ့ အစဥ္အလာ မရွိပါဘူး။ `ကေလးဟာ ကေလးေနရာမွာေနရတယ္။ ကေလးဆိုတာ လူႀကီးေတြထဲ ၀င္မ႐ႈတ္ ရဘူး´ ဆ္ိုၿပီး ကန္႔သတ္ထားတာေတြရွိပါတယ္။ `သူ႔ေနရာႏွင့္သူ´ ဆိုတဲ့စကားရွိေပမယ့္ ကေလးလည္း အသိဥာဏ္ႏွင့္လူပဲမို႔ ေနရာတကာ ခြဲျခားႏွိမ္ခ်တာမ်ဳိးေတြ မရွိသင့္ပါဘူး။ လူႀကီးမိဘကို ႐ိုေသရမယ္ ဆိုသလို ကေလးမ်ားကိုလည္း ေလးစားရပါလိမ့္မယ္။ ယေန႔လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူႀကီးလို႔ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက စာဖြဲ႔စီဖူးတယ္။ အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာႀကီး ၀ီလွ်ံေ၀ါ့စ္၀ပ္သ္က ကေလးဆုိတာလူႀကီးရဲ႕ဖခင္လို႔ စာဖြဲ႔ဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ကေလးေတြကိုလည္း ႏွိမ့္ခ်ခြဲျခားတာမ်ဳိး မလုပ္ဘဲ သူ႔သိကၡာနဲ႔သူ ေလးစားခ်ီးေျမႇာက္ၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ၾကရပါမယ္။ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္အတန္းကို ကေလးျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ၾကည့္လို႔ ရေကာင္း ပါတယ္။
ဗမာျပည္မွာ ကေလးမ်ားေန႔အျဖစ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ကို သတ္မွတ္ထားတယ္။ ကေလးမ်ားေန႔ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ရာမွာ ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ထက္ သင့္ေတာ္တဲ့ေန႔မရွိပါဘူး။ အဲဒီ့ေန႔မွာ လူႀကီးမိဘဆရာသမားေတြက ေအာင္ဆန္းေခၚ ထိန္လင္းေလးရဲ႕ငယ္စဥ္ဘ၀က စာႀကိဳးစားပံု၊ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ပံု အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေျပာျပၾကတယ္။ တျခား လိမၼာေရးျခားရွိဖြယ္ ပံုတိုပတ္စေတြကို ဆရာမိဘေတြက ေျပာျပတဲ့အျပင္ ကေလးေတြအတြက္ ကဗ်ာရြတ္ဆိုပြဲ၊ ပံုေျပာၿပိဳင္ပြဲ၊ ကပြဲ၊ ေျပးပြဲၿပိဳင္ပြဲေတြလည္း အထူးစီစဥ္ေပးၾကရတယ္။ ဆိုေတာ့ ေအာင္ဆန္း `စြန္႔´ မွ `စား´ ရတဲ့ စစ္ဗိုလ္ စစ္သားေတြက ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို မၾကားခ်င္၊ မၾကားရဲလို႔ မၾကားရေအာင္ဘဲ လုပ္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ လူမ်ဳိးႀကီး၊ လူယဥ္ေက်းတုိ႔ ဟာ ႏိုင္ငံထူေထာင္ခဲ့သူ အာဇာနည္ေတြရဲ႕ေက်းဇူးကို မေမ့ၾကရဘူး။ ဗုဒၶဘာသာတရားမွာလည္း `ပူေဇာ္ထိုက္သူ၊ ပူေဇာ္မူ မွတ္ယူမဂၤလာ´ လို႔ ရွိပါတယ္။ အခုေတာ့ ဒါေတြေမွးမွိန္ကုန္ပါၿပီ။
ဒါဆိုရင္ တိုင္းျပည္နိမ့္က်ပ်က္စီးတဲ့ လကၡဏာတခုပါပဲ။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းကိုေျပာရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနာမည္မပါဘဲ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဗမာျပည္ႀကီးအေၾကာင္းေျပာရင္ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးအေၾကာင္းမပါရင္ မၿပီးသလိုပါဘဲ။ ဒုတိယ ေကာလိပ္သပိတ္ (၁၉၃၆)၊ တတိယေကာလိပ္သပိတ္ (၁၉၃၈)၊ တကၠသိုလ္သမဂၢသမိုင္း၊ ဗမာ ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢသမိုင္း၊ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသမိုင္း၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသမိုင္း၊ ဖဆပလ သမိုင္း၊ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္သမိုင္း၊ တပ္မေတာ္သမိုင္း၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔သမိုင္း၊ လြတ္
လပ္ေရးေန႔သမိုင္းစတဲ့ အေရးတႀကီး ဗမာ့သမိုင္း၀င္အေရးအခင္းေတြမွာ ကိုေအာင္ဆန္း၊ သခင္ ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ ေရွ႕ဆံုးက ပါ၀င္ဦးေဆာင္ခဲ့သူမဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အတၳဳပၸတိၱဆိုတာ ဒီေန႔အထိ အခိုင္အမာမရွိခဲ့။ သမိုင္းျပဳစုေရး ပညာရွင္ အဖြဲ႔အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အထပ္ထပ္ဖြဲ႔ၿပီး စစ္အစိုးရေတြေရးခိုင္းခဲ့တဲ့သမိုင္းစာအုပ္ေတြ ေတာင္ပံုရာပံု ရွိလာခဲ့ေပမယ့္ တပ္မေတာ္ဖခင္၊ လြတ္လပ္ေရးဖခင္၊ ျပည္ေထာင္စုဖခင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိကို တခါမွ ေလးေလးစားစား မေရးခိုင္းခဲ့တဲ့အျပင္ ေအာင္ဆန္းဓာတ္ပံု၊ ေအာင္ဆန္း ဂူဗိမာန္အေလးျပဳသူေတြကိုေတာင္မွ ရာဇ၀တ္သားလို ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ေနတဲ့အဆင့္အထိ အျဖစ္ဆိုးေနၿပီဆိုေတာ့ ဒီျပည္သူေတြေလာက္ ဒီစစ္အစိုးရကို ခံျပင္းေနတာမ်ဳိး ရွိမွာေတာင္ မဟုတ္ပါဘူး။
ကေလးေတြကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ရာမွာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိဆိုတာ အလြန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ အလြယ္အခက္၊ အက်ဥ္းအက်ယ္ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေရးသားထုတ္ေ၀ ေပးၾက ရပါတယ္။ ကေလးေတြကို မွန္တာလုပ္ ဟုတ္တာေျပာရမယ္။ လိမၼာရမယ္စသျဖင့္ေျပာတာထက္ အားက်စရာ အတုယူစရာပံုျပင္၊ အတၳဳပၸတၱိေလးေတြနဲ႔ေျပာရတာ ပိုေအာင္ျမင္တယ္။ ဗမာျပည္မွာ ေအာင္ဆန္းလိုလူမွ အားက်အတုမယူရရင္ ဘယ္သူ႔ကို ယူရမလဲ။
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အေနနဲ႔ေျပာရရင္ သခင္ေအာင္ဆန္းဆိုတာ သူ႔တပည့္၊ သူ႔သားပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔တပည့္လုပ္ႀကံခံရလို႔ က်ဆံုးေတာ့ ဂူပုထိုးတည္ၿပီး ကန္ေတာ့ခ်င္တယ္လို႔ စာဖြဲ႔ခဲ့ တာပါ။
`ေၾသာ္ – တပည့္အရင္းေတြမို႔
က၀ိမတင္းႏိုင္ဘုကြဲ႔
သတိကင္းကာ မ်က္ရည္က်က်ၿပီး
ခက္ကၿပီ လက္ဆည္မရႏိုင္ဘု၊
ေသာကဘေလာင္ဆူေတာ့ …´ စသျဖင့္ ငိုေႂကြးၿပီး၊
`႐ုပ္အက်န္ ခုႏွစ္ေလာင္းရယ္ႏွင့္၊
အလြန္ေကာင္းစြာ ကမၻာတည္မည့္
အာဇာနည္ဗိမာန္ ပုထိုးကိုျဖင့္၊
ပါရမီ အဓိ႒ာန္တမ်ဳိးရယ္ႏွင့္၊
ရွိခိုးကာ ဆရာကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ႕ …´ လို႔ တပည့္ေတြကိုေနာက္ဆံုးပူေဇာ္ခဲ့လုိက္ပါတယ္။
အမ်ဳိးသားစာဆုိႀကီး ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာဆုိရင္လည္း ေက်ာင္းေတြ၊ အိမ္ေတြမွာ မွန္ေဘာင္
သြင္းၿပီး ခ်ိတ္ဆြဲထားသင့္ပါတယ္။
သခင္ေအာင္ဆန္းတရား
(ေဇာ္ဂ်ီ)
ငါ့ညီေျပာင္၀င္း၊ ေမာင္သစ္ဆင္း၊
မင္း၏သားငယ္၊ မင္းသက္လွယ္ကို
အဘယ္တရားေဟာမည္နည္း။
ဆန္း၏ သတၱိ၊
ဆန္း၏ သမာဓိ၊ ဆန္း၏ ပညာ၊
ေဟာစရာကား အလြန္မ်ား၏။
မင့္သားအရြယ္၊ သက္ႏွစ္ဆယ္တြင္
လူငယ္ေအာင္ဆန္း၊ သူ႔အစြမ္းကို
ပန္းေကာင္းတပြင့္၊ ပန္ဆင္တင့္သို႔
မင့္သား၊ သိေစခ်င္လွ၏။
သူ႔အစြမ္းကား၊ အျခားမဟုတ္
အအုပ္ခ်ဳပ္ခံ၊ မ်ဳိးျခားဒဏ္မွ
ျမန္မာလြတ္လမ္း၊ ခရီးၾကမ္း၀ယ္
ဗန္းျပအလွ၊ ပကာသနကို
ျပာက်ေလာင္ၿမိဳက္၊ သူမီးကိုက္၏။
ေခတ္လိုက္စာညီ၊ ေခတ္မီပညာ
ႀကံဳရာဘ၀၊ မုကလံုေလာက္
ခံၿမိဳ႕ေဆာက္၏။
ထို႔ေနာက္တဆင့္၊ မိုးထိလြင့္ေအာင္
႐ိုးက်င့္ျမင့္ႀကံ၊ သူ႔အလံတည့္
ပ်ံတလူလူ၊ သူထူခဲ့ေၾကာင္း
ေခါင္းေဆာင္သေဘာ
မင့္သားေခ်ာကို၊
ေျပာလိုက္ပါဘိ၊ ေဟာပါဘိ … တဲ့
ဆရာေဇာ္ဂ်ီက သူ႔ညီအရြယ္ သူ႔ေခါင္းေဆာင္ကို (၁၉၃၆) ကစၿပီးေက်ာင္းသားဘ၀တည္းက အားထားေလးစားခဲ့ပါတယ္။ ဗမာလူယဥ္ေက်းတို႔သာ ပူေဇာ္ထိုက္သူကို ပူေဇာ္တတ္ၾက ပါေစသတည္း။ ။
Filed under: ေဆာင္းပါး | Leave a comment »
Minyarzar 